ცხოვრებაში ხშირად ეჭვი გეპარება რაღაცებში, შეასძლბელია, შენს თავშიც შეგეპაროს ეჭვი. ეს ჩვეულებრივი მოვლენაა და ერთი მხრივ კარგიც არის, თუ ადამიანი აღიარებ, რომ შეუცდომელი არ ხარ. მთავარი ისაა, რომ არ უნდა დაკარგო საკუთარი თავის ნდობა. ამ შემთხვევაში, უნდა დაინახო უბრალოდ სიმრთლე და "ინფორმაციის წყარომ" არ უნდა დაგაბნიოს.
____________________________
მაშინ, როცა კიდევ ერთი სამუშაო დღე გათენდა, უნივერსიტეტისკენ წასასვლელად მოვემზადე. გადავხედე ჩემს მეგობარს, რომელსაც ჯერ კიდევ ვერ განეცალკევებინა ბალიში თავისგან, ხოლო მე მას შემდეგ, რაც გაცხარებულ მაღვიძარას ხმა ჩავაგდებინე, ოცი წუთით გავიხანგრძლივე ნებივრობისა და სიზარმაცის წუთები. ოც წუთში, როგორც მოგახსენეთ, მაინც გამეღვიძა, (მიჩვევის ბრალია) . თვალდახუჭულმა გავიარე ოთახები და სააბაზანოში შესვლისთანავე სახეზე წყალი ვისხურე. თვალების გახელა იმიტომ არ ვისურვე, რომ მაინც ზეპირად ვიცოდი გზა (თანაც თვალების დახუჭვა მაინც დამჭირდებოდა წყლის შესხმისას - მე პრაქტიკული ადამიანი ვარ). წყლის შემდეგ მომინდა, კინოსცენარისთვის შესაფერისი სცენის გათამაშება და ნიჟარას დავეყრდენი მარცხენა ხელით, ხოლო სახე კედელს მივაქციე ( ამ დროს წესით კედელზე სარკე უნდა ყოფილიყო, რათა საკუთარ თვალებში ღრმად ჩამეხედა, მერე გავრინდებულიყავი და საკუთარი თავისთვიზ ცხოვრების ამაოების აღქმის შედეგად განცდილი იმედგაცრუება შემემსუბუქებინა), თუმცა იქ მხოლოდ კბილის ჯაგრისებიანი ჭიქა დამხვდა. მაშინვე ზურგის მხარეს მსუბუქი მოძრაობით შევბრუნდი ( ამჯერად ზუსტად ვიყავი დარწმუნებული, რომ ადგილზე დამხვდებოდა სარკე, არც შევმცდარვარ). სარკეში ჩახედვისას ძილისგან დასიებულმა სახემ ხასიათი წამიხდინა და ლოყებში ჩაკარგული ჩემი ლამაზი თვალების ძებნაც აღარ დამიწყია. რომ დავბრუნდი ოთახში, შევახსენე მძინარე მეგობარს, თუ რომელ სასაათო სარტყელში ვიმყოფებოდით, მან კი ალბათობის დონეზეც კი ამიკრძალა წარმომეთქვა ჰიპოთეზა უნივერსიტეტში წასვლი თაობაზე. ასე რომ მარტო მომიწევდა საუზმობა. ჭამის დროს დეიდა შემოვიდა და პერსონალურად ჩემთვის შენახული ნამცხვარი დამიდო თეფშზე, ოთხი დღის დაძველებით. ხათრი - აი, რა უშლის ჩემს პირის გემოს ყველაზე ხშირად, იყოს კმაყოფილი. სანამ არ ჩამაკბეჩინა, მანამ არ გავიდა და დამტოვა მწარედ გაღიმებული. ძვირფასმა მეგობარმა მიშველა ისევ, ( შემომესწრო ჭამის დროს) სპეცოპერაციით "გადავმალოთ ნამცხვრის პროვოკაცია, ისე რომ დეიდამ კვალიც ვერ აიღოს". თვითონ წინ დღით გადაეგდო თავისი წილი, ოღონდ დეიდას ილუზია შეუქმნა ვითომ მისმა სტომაქმა შეირგო.
ავტობუსიდნ ძლივს ჩამოვაღწიე და მეგონა, ამის შემდეგ მაინც წარიმართებოდა დღე კარგად, რადგან ავტობუსი დღის მანძილზე ყველაზე უსიამოვნო მოვლენაა ხოლმე.(ავტობუსი ცალკე თემაა).
ტესტების ციებ-ცხელება გვქონდა ყველას და ნერვული დაძაბულობა იგრძნობოდა. ზოგი ფეხს აქანავებდა სკამიდან, ზოგი კალამს ათამაშებდა, ზოგი ოხრავდა და მოთქვამდა. მე უბრალოდ ვიცინოდი, ეს სიცილი რამდენადაც ბუნებრივი გამომდიოდა, მით უფრო ვრწმუნებოდი რომ საქმე ცუდად მქონდა. სიცილი ერთგვარი ინდიკატორია ასეთ მომენტებში მოსალოდნელი წარუმატებლობისა
ტესტებს რო გადავხედე, მივხვდიმომენტებე შემეძლო პასუხის გაცემა. მაგრამ ცოდნის გამოვლენა არ დამცალდა, როგორც კი დავიწყე წერა, შევამჩნიე, ლექტორმა პასუხების ფურცელი წინ დამიდო და მეც გადავხაზე ძველი პასუხები და ახლით ჩავანაცვლე.(მე ჭკუა ვიხმარე ვითომ).
კარგი ეშმაკი კაცი ყოფილხართ ბატონო პროფესორო,"ტოჩკები" თუ გექნებოდათ დასმული, როგორ ვიფიქრებდი. ერთი დ იმავე ვარიანტის ნომრით რამდენიმე ტესტი არსებობდა თურმე.
ყველაზე დაბალი ქულა მივიღე. მწარე იყო...
"არა იპარო"-ხომ იცოდი? - "კიო"-მიპსუხა ჩემმა თავმა ჩემსვე კითხვაზე.
"აბა, ეს რა საქციელი იყო-მეთქი?" - გაჩუმდა და ცოტა ხანში მითხრა "მომეშვი, ჩემი უბედურება არ მეყოფაო?"- თითქოს მე სხვისი ვიყავი...
რომ იძახიან, არაფერი ხდება შემთხვევითო, მართალია ეგ ამბავი. რომ არ გადამეწერა, იქნებ ამით გაკვეთილი არ მიმეღო დ მომავალში უფრო სერიოზულ ტესტებზე იგივე გამეკეთებინა. დანაკარგი, გლობალურად რომ შევხედოთ, დიდი არაფერი იყო.
არა, მე კი არ ვიფიცებ, აღარ გადავიწე-მეთქი,(უამრავი წარმატებული გადაწერ მქონია), უბრალოდ, ამის შემდეგ კარგად დავფიქრხები რას გავიწერ. ჩემს თავს უსათუოდ მივენდობი და წინასწღ გადავამოწმებ მაინც. უფრო იმიტომ მემწარა ეს კრახი, რომ მე კარგად ვიცოდი ის თემა და რომ არა ეს სულელური გადაწერა, მე საკმაოდ მსუყე ქულასაც მივიღებხი, მჯერავს. ჩემივე ნებით ჩავყარე წყალში საკუთარი ნაშრომ-ნაჯაფი.
ადამიანი მუდამ ეძებს დამნაშავეს, მუდამ სურს საკუთარი ბრაზი ვინმეზე გადაიტანოს. როცა საკუთარი თავი დამნაშავე ეს უკვე უკანდასახევ გზებს სჭრის.
მე კი შემეძლო, პატივცემული ლექტორი დამედანაშაულებინა ამ ვერაგი სტრატეგიის გამო, თუმცა მყოფნის კეთილგონიერება, რომ ასეთი რამ არ ვუთხრა: "რატომ არ დზმიდეთ სწორი პასუხების ფურცელი წინ და რატომ არ მომეცით გადაწერიზ უფლება? ამდენ წვალებას, ბარემ უტესტოდ დაგეწერათ უმაღლესი ქულა".
11
ვარდობისთვე
2012
____________________________
მაშინ, როცა კიდევ ერთი სამუშაო დღე გათენდა, უნივერსიტეტისკენ წასასვლელად მოვემზადე. გადავხედე ჩემს მეგობარს, რომელსაც ჯერ კიდევ ვერ განეცალკევებინა ბალიში თავისგან, ხოლო მე მას შემდეგ, რაც გაცხარებულ მაღვიძარას ხმა ჩავაგდებინე, ოცი წუთით გავიხანგრძლივე ნებივრობისა და სიზარმაცის წუთები. ოც წუთში, როგორც მოგახსენეთ, მაინც გამეღვიძა, (მიჩვევის ბრალია) . თვალდახუჭულმა გავიარე ოთახები და სააბაზანოში შესვლისთანავე სახეზე წყალი ვისხურე. თვალების გახელა იმიტომ არ ვისურვე, რომ მაინც ზეპირად ვიცოდი გზა (თანაც თვალების დახუჭვა მაინც დამჭირდებოდა წყლის შესხმისას - მე პრაქტიკული ადამიანი ვარ). წყლის შემდეგ მომინდა, კინოსცენარისთვის შესაფერისი სცენის გათამაშება და ნიჟარას დავეყრდენი მარცხენა ხელით, ხოლო სახე კედელს მივაქციე ( ამ დროს წესით კედელზე სარკე უნდა ყოფილიყო, რათა საკუთარ თვალებში ღრმად ჩამეხედა, მერე გავრინდებულიყავი და საკუთარი თავისთვიზ ცხოვრების ამაოების აღქმის შედეგად განცდილი იმედგაცრუება შემემსუბუქებინა), თუმცა იქ მხოლოდ კბილის ჯაგრისებიანი ჭიქა დამხვდა. მაშინვე ზურგის მხარეს მსუბუქი მოძრაობით შევბრუნდი ( ამჯერად ზუსტად ვიყავი დარწმუნებული, რომ ადგილზე დამხვდებოდა სარკე, არც შევმცდარვარ). სარკეში ჩახედვისას ძილისგან დასიებულმა სახემ ხასიათი წამიხდინა და ლოყებში ჩაკარგული ჩემი ლამაზი თვალების ძებნაც აღარ დამიწყია. რომ დავბრუნდი ოთახში, შევახსენე მძინარე მეგობარს, თუ რომელ სასაათო სარტყელში ვიმყოფებოდით, მან კი ალბათობის დონეზეც კი ამიკრძალა წარმომეთქვა ჰიპოთეზა უნივერსიტეტში წასვლი თაობაზე. ასე რომ მარტო მომიწევდა საუზმობა. ჭამის დროს დეიდა შემოვიდა და პერსონალურად ჩემთვის შენახული ნამცხვარი დამიდო თეფშზე, ოთხი დღის დაძველებით. ხათრი - აი, რა უშლის ჩემს პირის გემოს ყველაზე ხშირად, იყოს კმაყოფილი. სანამ არ ჩამაკბეჩინა, მანამ არ გავიდა და დამტოვა მწარედ გაღიმებული. ძვირფასმა მეგობარმა მიშველა ისევ, ( შემომესწრო ჭამის დროს) სპეცოპერაციით "გადავმალოთ ნამცხვრის პროვოკაცია, ისე რომ დეიდამ კვალიც ვერ აიღოს". თვითონ წინ დღით გადაეგდო თავისი წილი, ოღონდ დეიდას ილუზია შეუქმნა ვითომ მისმა სტომაქმა შეირგო.
ავტობუსიდნ ძლივს ჩამოვაღწიე და მეგონა, ამის შემდეგ მაინც წარიმართებოდა დღე კარგად, რადგან ავტობუსი დღის მანძილზე ყველაზე უსიამოვნო მოვლენაა ხოლმე.(ავტობუსი ცალკე თემაა).
ტესტების ციებ-ცხელება გვქონდა ყველას და ნერვული დაძაბულობა იგრძნობოდა. ზოგი ფეხს აქანავებდა სკამიდან, ზოგი კალამს ათამაშებდა, ზოგი ოხრავდა და მოთქვამდა. მე უბრალოდ ვიცინოდი, ეს სიცილი რამდენადაც ბუნებრივი გამომდიოდა, მით უფრო ვრწმუნებოდი რომ საქმე ცუდად მქონდა. სიცილი ერთგვარი ინდიკატორია ასეთ მომენტებში მოსალოდნელი წარუმატებლობისა
ტესტებს რო გადავხედე, მივხვდიმომენტებე შემეძლო პასუხის გაცემა. მაგრამ ცოდნის გამოვლენა არ დამცალდა, როგორც კი დავიწყე წერა, შევამჩნიე, ლექტორმა პასუხების ფურცელი წინ დამიდო და მეც გადავხაზე ძველი პასუხები და ახლით ჩავანაცვლე.(მე ჭკუა ვიხმარე ვითომ).
კარგი ეშმაკი კაცი ყოფილხართ ბატონო პროფესორო,"ტოჩკები" თუ გექნებოდათ დასმული, როგორ ვიფიქრებდი. ერთი დ იმავე ვარიანტის ნომრით რამდენიმე ტესტი არსებობდა თურმე.
ყველაზე დაბალი ქულა მივიღე. მწარე იყო...
"არა იპარო"-ხომ იცოდი? - "კიო"-მიპსუხა ჩემმა თავმა ჩემსვე კითხვაზე.
"აბა, ეს რა საქციელი იყო-მეთქი?" - გაჩუმდა და ცოტა ხანში მითხრა "მომეშვი, ჩემი უბედურება არ მეყოფაო?"- თითქოს მე სხვისი ვიყავი...
რომ იძახიან, არაფერი ხდება შემთხვევითო, მართალია ეგ ამბავი. რომ არ გადამეწერა, იქნებ ამით გაკვეთილი არ მიმეღო დ მომავალში უფრო სერიოზულ ტესტებზე იგივე გამეკეთებინა. დანაკარგი, გლობალურად რომ შევხედოთ, დიდი არაფერი იყო.
არა, მე კი არ ვიფიცებ, აღარ გადავიწე-მეთქი,(უამრავი წარმატებული გადაწერ მქონია), უბრალოდ, ამის შემდეგ კარგად დავფიქრხები რას გავიწერ. ჩემს თავს უსათუოდ მივენდობი და წინასწღ გადავამოწმებ მაინც. უფრო იმიტომ მემწარა ეს კრახი, რომ მე კარგად ვიცოდი ის თემა და რომ არა ეს სულელური გადაწერა, მე საკმაოდ მსუყე ქულასაც მივიღებხი, მჯერავს. ჩემივე ნებით ჩავყარე წყალში საკუთარი ნაშრომ-ნაჯაფი.
ადამიანი მუდამ ეძებს დამნაშავეს, მუდამ სურს საკუთარი ბრაზი ვინმეზე გადაიტანოს. როცა საკუთარი თავი დამნაშავე ეს უკვე უკანდასახევ გზებს სჭრის.
მე კი შემეძლო, პატივცემული ლექტორი დამედანაშაულებინა ამ ვერაგი სტრატეგიის გამო, თუმცა მყოფნის კეთილგონიერება, რომ ასეთი რამ არ ვუთხრა: "რატომ არ დზმიდეთ სწორი პასუხების ფურცელი წინ და რატომ არ მომეცით გადაწერიზ უფლება? ამდენ წვალებას, ბარემ უტესტოდ დაგეწერათ უმაღლესი ქულა".
11
ვარდობისთვე
2012
ჰაეეეე!!! მეგონა საკუთარ თავზე ვკითხულობდიი:დ ავტორის ინდივიდუალურმა წერის მანერამ ხომ საერთოდ აღმაფრთოვანა :))) არაა ის პატივცემული მაინც საყვედურის ღირსია :დ ყოჩაღ! უდავოდ ნიჭიერ ადამიანთან გვაქცს საქმე!
ReplyDeleteდიდი მადლობა ანონიმო. : ]
Deletechemi nichieri gogo xar ,ekimi ki ara shens sulshi xelovnebis siyvaruli yvavis :*
ReplyDeleteდიდი მადლობა(!), რა კარგი იქნებოდა სახელიც რომ მიგეწერა : *
Deleteქუდები მოიხადეთ ბატონებო, თქვენს წინაშეა (ბლოგერი) მოვლენა. ჩემთვის აღმოჩენა ხარ : )
ReplyDeleteGood Kat.
**bozi natia**
ReplyDeleteChapter I
------------------------
ბოზ ნათელას არც თუ ისე დალხენილი ცხოვრება ჰქონდა მაგრამ რაც არ უნდა სიდუხჭირე და გაჭივება ჰქონოდა მისი ცხოვრების ვარსკვლავის მზისა და მთვარის გელას გამო ბოზობას აღარ დაუბრუნდებიოდა. გელა უკვე დიდი ბიჭი იყო ხოლო ბოზ ნათელას არ სურდა ვინმეს წამოეძახებინა დედაშენი ბოზიაო, მაგრამ რა იცოდა საწყალ გელას ყველა ბოზიშვილს რომ ეძახდა თორე ეს ზედმეტი სიდუხჭირე აბა ბოზ ნათელას ოჯახს რას გაეკარებოდა თავის დროზე ნათელამ თავის მოხერხებულობით და ოფლისღვრით ხომ საკმაოდ დიდი ქონება დააგროვა. გადიოდა წლები გელა იზდებოდა ნათელა ათას *ლეზე გადამხტარი უკვე დამჭკნარიყო. აღარ იყო ძველი მდიდრული ტანსაცმელი სალონები, კრემები ახლა ნათელა დამლაგებლად მუშაობდა 3 გან და + მეზობლის ტვალეტებსაც ხეხავდა შაბათ კვირას ექსტრა მანისთვის. ნელნელა გაქრა ძველი მდიდრული ფარდები ,სამკაულები მერე ბინაც მაგრამ ნათელა არასდიდებით არ დაუბრუნდებოდა ბოზობას ეხლა ხო გელას მომავალი მთავარი იყო! ხოდა გამოხდა ხანი ბოზ ნათელას ვაჟი გაიზარდა ,დაღვინდა ერთ უდარდელ საღამოს ნათელამ გელას სიბრაზე და ყურებჩამოყრილობა შეატყო ბავშვს თითქოს რაგაც ჭამდა შიგნიდან ბევრი უყურა ნათელამ და ბოლოს გადაწყვიტა შორიდან ეკითხა გელასთვის თუ რას დაეკოდა მისი გული და გონება. გელამაც არ დააყოვნა და დედას ბოზ ნათელას გაუმხილა რომ უბანში დაიარებოდა ერთი ლამაზი გოგო ძუკნა ნათია , ყველას აძლევდა და აკმაყოფილებდა ხოლო გელას არასდიდებით ხელსაც კი არ ათომარებინებდა ბაყვნარში. გელა ჩიხში იყო რა ექნა. აბა ბოზი ნათელა რისი ძველი სტაჟიანი ბოზი იყო თუ შვილს საქმეს ვერ გაუჭრიდა,
-ეხ ათას *ლეზე გადავმხტარვარ, ვისაც ადგომია და ჯიბეში ფული ქონია ყველასთვის მიმიცია და ჩემ შვილს ვიგაც ძუკნა ნათია არ აძლევს?! მართლაც და ვის ძაგლს და მამაძაგლს არ ყავდა ბოზი ნათია *ოტ*ნული მის *ინეტზე ხომ საერთოდ ხალხი ქუთაისიდან ჩამოდიოდა .ხოდა აი მეორე დღეს როდესაც გელა სკოლიდან დაბრუნდა და თავის ოთახში ძუკნა ნათიაზე ფიქრში იყო გართული ბოზმა ნათელამ კარი გამოაგო ბიჭს თავზე დაადგა და პატარა ვაზელინის ყუთი დაუდო.
-ეს რა არის ნათელ?
- მაშ არ გაძლევს ხომ?! დაალევინე.
Chapter II
ReplyDeleteშაბათის მზიანი დღე იყო, პაპანაქება ზაფხულის მხურვალე მზე დედის დუნდულებს უტყნავდა ხალხს, გარე გარე საბოზაოთ გამოსულ ნათიას ლარნახევრიანი ხაჭაპური დაეჭირა ხელში და მყრალ ფანტანთან უილაჯოდ ღმუძნიდა. მყრალი ფანტანს თავისი თვისებიდან შერჩა აგერ უკვე 2 წელია ფანტანი გაუკეთებიათ და ისეთი სუნი ასდიოდა წყალს კაცს ნიშადურს ფრანგულს სუნამოდ მოაჩვენებდა, იმდენად ყარდა რომ შიგნით ბაყაყებიც კი არ იკიდებდნენ ხელს. ხოდა ამ სიმყრალეში ძუკნა ნათელა ხაჭაპურს ნთქავდა თან ყელს საცოდავად წელავდა. (ფანტას ცოტ ცოტას აყოლებდა და გადასაყლაპად ყელს საშინლად წელავდა მაღლა)
გელამ მიიხედ მოიხედა და მისი ტოლი ვერავინ რომ დალანდა ნათიას თავზე წამოადგა :
-ალუბალი გიყვარს?!
-რა შენი *ლის საქმეა? პირამოტნილმა ნათიამ სახეში ზიზგით შეხედა გელას
გეგონება მუმია ამდგარაო და შესანსვლას უპირებდა.
- გელა ადგილს მოწყდა და 2 წუთში სანდორას 2 Gell წვენით დაბრუნდა ნათელამ ცხელ ხაჭაპურს ხარბად დააყოლა ალუბლის წვენი მაგარმ რა იცოდა რას უქადდა მუქთა წვენი ერთი წამით კი დაფიქრდა მაგრამ ინდაურივით გაწელილ კისერს უკვე აღარ შეეძლო მაკარონიანი ხაჭაპურის გადაყლაპვა ხოდა აი ამ მომენტში გელას წვენმა არც აყონა და არც აცხელა. 15 წუთში ნათია და გელა უკვე ძველი სკვერის მიყუჩებულ ადგილას პირის ღუს ულოკავდნენ ერთმანეთს, გელამ იყოჩა და ჯერ მისი გძელი ხელებით ნათელას ფეხებშუა უფათურა შემდეგ წაკუზა და საზიზღრად იხმარა არც აცხელა არც აცია და განაბულ ნათიას სახეზეც *** თავის 270 მილიონი ცოცხალი მასა . მეორე დღეს გელამ ჩვეულ ადგილას ნათელას ჯერ მაგნუმის ნაყინი ატყლორწნინა შემდეგ კი 15 წუთი თავის ჩუპაჩუპპსი უხათქუნა.
chapter III
ReplyDeleteგამოხდა ხანი მზე ისევ აცხუნებდა ხოლო გელას აბეზარი ბავშვები ბოზიშვილს უკვე პირში ეძახდნენ. ერთ მშვენიერ დილას ქუჩაში მოღლაბუცე გელას მეზობლის ბავშვმა ჯერ ბოზიშვილი ეძახა ხოლო მერე დედის მუტელი და დუნდულები სახეზე დააფარა გელას გულმა მჯიღი მისცა მოსწყდა ადგილს და პატარა ვასოს თვალში 2 დიუმიანი შტირი თხაარა. საღამოს გელა უკვე უბნის ძაღლის ცნობილი პოლიციის პოლკოვნიკის ნამცეცა გელას კაბინეტში იჯდა, ნამცეცა პოლკოვნიკს მისი დიდი გაბარიტების გამო გამწარებულ ხალხს ირონიით შეერქმია. ნამცეცა გელამ მცირე მონოლოგის შემდეგ გელა გაანთავისუფლა. ხოლო გარეთ გამოსულ გელას კარებში ძუკნა ნათია შეეფეთა გელამ ყოყოჩად დაუკრა თავი და მისი აქ მოთრევის მიზეზი ჰკითხა. ,,ვინ წარმოიდგენდა თურმე ძუკნა ნათია პოლკოვნიკი გელას პირმშო ყოფილიყო’’ გელამ მყრალი პირიდან ზიზიღით გადაანერწყვა. სახლში მიმავალ გელას ეჭვებმა დაუწყეს ღრღნა , ეშმაკი არ ჩერდებოდა და გელას გულს უღრღნიდა თუ რა შუაში იყო დედამისის ბოზი ნათელას ერთი ზარი და მისი განყოფილებიდან გამოშვება. სახში მისულ გელას უკვე გადაწყვეტილი ჰქონდა ეკითხა ბოზი ნათელასთვის ვინ იყო პოლიციელი გელა და მომავალი 5 დღე დაჟინებით ეკითხებოდა რა ყლე ხდებოდა. ეჭვებში ჩავარდნილ გელას ნათელამ ვეღარ გაუძლო და პირში უძრახა გელა მამამისი იყო მისი ჩუმი სიყვარულით დაერქმია გელაც მისთვის ხოლა პოლიციელს კი მის საპატივსაცემოდ ნათია შვილისთვის.
Chapta IV
ReplyDelete- ზაფხულის თბილი საღამო იყო ეზოში მოჭიჭყინე ტვინისმტყვნელ ბავშვებს ბააბუა ონოფრე მანქანის საარეცხი შლანგით წუწავდა, ჩიტები კი ხეებზე თავისთვის ცალკე სტყნამდნენ ტვინს ხოლო მერცხლები მოწმენდილ ცაზე თვალის მიუწდომელ კამარებს ჰკრავდნენ. ჰაერი სველი ასფალტის სასიამოვნო სურნელს დაეტკბო. სადგაც შორს მეორე სართულის საკუჭნაოში ძველი გაზის ტრუბა საწყლად ჭრიალებდა მაგრამ მისი საბჭოთა წარმოშობა კიდე ბევრ ვაგლახსა და დატვირთვას გააძლებინებდა.
შეგონება: ,,თუ არ იცი სად ჰყოფ ნუ შეყოფ’’.
მუხლის მოდრეკა და ჩქარი ტაში!
Delete